نمی دونم که من فقط این عادت رو دارم یا بقیه آدم ها هم از این عادت ها دارن؟! نگفتم چه عادتی؟ اینکه روزها یه آهنگ و ترانه رو گوش کنی و احساس کنی که هنوز کافی نیست! دو هفته هست "شکوه" محسن نامجو رو وقت و بی وقت گوش می‌کنم. شاید اینم نابهنجاری جدید هست که تازه گرفتارش شدم. تا وقتی جوونی هیچ وقت تصور نمی‌کنی که با سوژه آهنگ‌ها همذات پنداری کنی. وقتی تو تاکسی نشستی یه آهنگی شروع شه که با خودت بگی یاااااادش بخیر چه روزهایی با این آهنگ زندگی کردم و الان به جای لبخند زدن با خودت بگی چه آهنگ مسخره ای!!!! اینم از سلیقه موسیقی بنده که به اندازه بقیه زندگیم عجیب هست. یادم باشه دفعه بعد راجع به "این نیز بگذرد" بنویسم.